Plan ogólny:
- Wezwanie aniołów przez Maryję, by zobaczyły jej cierpienie.
- Prośba do Jezusa, by oddał jej choć cząstkę swojej męki.
- Prośby do Syna, by spojrzał na nią z krzyża.
- Wezwanie wszystkich matek do współczucia w jej bólu.
- Bezradność i rozpacz wobec śmierci dziecka.
Plan szczegółowy:
-
-
Wprowadzenie – wezwanie do aniołów
-
Maryja prosi anioły, aby zstąpiły z nieba i były świadkami jej cierpienia.
-
Ukazuje swoją rozpacz i samotność pod krzyżem.
-
-
Opis sytuacji – widok cierpiącego Syna
-
Matka widzi Jezusa wiszącego na krzyżu.
-
Wyraża żal, że musi patrzeć na jego ból i śmierć.
-
-
Prośba skierowana do Jezusa
-
Maryja zwraca się bezpośrednio do Syna:
-
Błaga, by podzielił się z nią swoim cierpieniem („Użycz mi, Synu, swojej męki”).
-
Pragnie współuczestniczyć w jego męce, by ulżyć mu w bólu.
-
-
-
Żal z powodu własnej bezradności
-
Maryja podkreśla, że jako matka czuje się bezsilna wobec cierpienia dziecka.
-
Nie może mu pomóc ani ulżyć w męce.
-
-
Obraz bliskiego końca Jezusa
-
Maryja uświadamia sobie, że śmierć Syna jest nieuchronna.
-
Wyraża żal, że Syn opuszcza ją w tak tragiczny sposób.
-
-
Zwrócenie się do innych matek
-
Maryja prosi wszystkie matki, by współczuły jej bólu.
-
Wzywa je, aby zrozumiały cierpienie matki patrzącej na śmierć dziecka.
-
-
Kulminacja rozpaczy
-
Ból Maryi osiąga szczyt – czuje, że rozpada się wewnętrznie.
-
Jej cierpienie staje się niemal większe niż śmierć samego Jezusa, bo przeżywa je podwójnie: jako Matka Boża i zwykła matka.
-
-
Zakończenie – pełne oddanie się bólowi
-
Utwór kończy się obrazem całkowitego pogrążenia Maryi w rozpaczy.
-
Jej lament ma charakter uniwersalny – wyraża cierpienie wszystkich matek.
-
-