Epoki

„Czas” – konserwatywny dziennik wydawany w Krakowie, w latrach 1848-1934, główny organ prasowy stańczyków.

Wydawnictwo konserwatystów  z Krakowa (1848-1934(. Wskazywali, że powstania to zguba narodu. Głosili konieczność posłuszeństwa wobec władz austriackich. Uważali za podstawę działalności człowieka akceptację bez zastrzeżeń zasad wiary katolickiej. Kiedy redaktorem został S. Koźmian wydawnictwo stało […]

„Czas” konserwatywny dziennik, wydawany w Krakowie, wychodził w latach 1848-1934, główny organ prasowy stańczyków Stańczycy odrzucali walkę narodowo-wyzwoleńczą, głosili lojalizm wobec zaborców, przywiązywali wagę do oświaty i pracy organicznej.

Wiek XVI i XVII to czas „polowań na czarownice”, które wzbudzały w ówczesnych ludziach strach, choć tak naprawdę  nie stanowiły wielkiego zagrożenia. Najczęściej były to stare i słabe kobiety, niskiego statusu społecznego, którym przypisywano niesamowitą […]

Epoka w historii i kulturze europejskiej, która przypada na wiek XVIII. W Polsce oświecenie rozpoczęło się w latach 30.tych XVIII wieku, jednak jego rozkwit przypada na lata panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1795), a okres schyłkowy […]

Stanowisko filozoficzne uznające, że wartości, np. takie jak dobro, piękno czy prawda, mają charakter absolutny, czyli niezależny, niezmienny ani od jednostki, społeczeństwa czy nacji.

Obejmuje wiele różnych nurtów i tendencji w sztuce XX wieku.  Wyrósł z kierunków do siebie podobnych, takich jak: kubizm, futuryzm, impresjonizm.  Za prekursora uznawany jest Wassily Kandinsky. Ogólnie abstrakcjonizm to odrzucenie wszelkiego naśladownictwa natury i […]

Wyrażenie ma korzenie łacińskie i oznacza do źródeł. Jest to renesansowe hasło powrotu do starożytności. Nawołuje do sięgnięcia do wiedzy. Uważa antyk za punkt odniesienia przy ocenie roli sztuki, nauki, literatury, ludzkich postaw.

Z łaciny oznacza „do źródeł”. Renesansowe hasło nawołujące do powrotu do starożytnych korzeni wiedzy. Pojmowanie antyku jako punktu odniesienia przy ocenie roli sztuki, nauki literatury, postaw ludzkich.

Szkoła filozoficzna nawiązująca do Akademii Platońskiej. Założona w 1459 roku przez Kosmę Medyceusza. Kierowana przez Marsilia Ficina. Prowadzący to neoplatonik, który łączył poglądy chrześcijańskie z filozofią platońską.