Fonetyka

Samogłoska występująca w gramatyce historycznej. Obecnie pojawia się jedynie w gwarach. Oznaczana jest znakiem á. Wymawiane jest jako dźwięk pośredni między „a”  a  „o”.

Spółgłoska zwarto-szczelinowa. Jej artykulacja polega na zwarciu narządów mowy, przechodzącym w szczelinę. W języku polskim afrykatami są: c, ć, cz, dz, dź, dź.

Akcent w języku polskim ma charakter dynamiczny, polega na zwiększeniu siły wydechu i energii artykulacyjnrej przy wymawianiu sylab akcentowanych. Akcent – to wyróżnienie sylaby w wyrazie, albo wyrazu w zdaniu,  jego wyrazem jest wzmocnienie siły […]

Akcent akutowy to toniczny akcent rosnący. Polega na zmianach wysokości dźwięków mowy, tonów, a nie na wzmacnianiu siły głosu, z jaką są wypowiadane poszczególne sylaby w wyrazie.

Łacińskie emotio = silne wzruszenie, podniecenie. Akcent zdaniowy ukazujący wartość ekspresywną zdania lub wypowiedzi. Akcent emocjonalny jest takim rodzajem akcentu, ktory ujawnia emocje towarzyszące określonej wypowiedzi.

Nazywany również nagłosowym. Oznacza to, że pada na pierwszą sylabę wyrazu. Akcent pojawiający się w różnych językach. W Polsce występuje w gwarach, np. podhalańskiej, w gwarze używanej w okolicach Cieszyna. Pojawia się też w gwarze […]

Pada na pierwsza sylabę wyrazu. Występuje więc na początku, akcent początkowy (od łac. initium=początek, wstęp). Dotyczy języka czeskiego, węgierskiego, spotykany jest też w gwarze podhalańskiej.

Akcent padający na ostatnią sylabę wyrazu. Nazwa pochodzi od gr. oksytonos=śpiewany na wysokim tonie. Występuje w języku francuskim czy tureckim. Pojawia się także w języku polskim w wyrazach: halo, PKO

Akcent padający na przedostatnią sylabę. Pochodzi od gr. paroksytonos= wyraz z akcentem na przedostatniej zgłosce. Występuje w języku polskim.