Fonetyka

Spółgłoska zwarto-szczelinowa. Jej artykulacja polega na zwarciu narządów mowy, przechodzącym w szczelinę. W języku polskim afrykatami są: c, ć, cz, dz, dź, dź.

Akcent w języku polskim ma charakter dynamiczny, polega na zwiększeniu siły wydechu i energii artykulacyjnrej przy wymawianiu sylab akcentowanych. Akcent – to wyróżnienie sylaby w wyrazie, albo wyrazu w zdaniu,  jego wyrazem jest wzmocnienie siły […]

Akcent akutowy to toniczny akcent rosnący. Polega na zmianach wysokości dźwięków mowy, tonów, a nie na wzmacnianiu siły głosu, z jaką są wypowiadane poszczególne sylaby w wyrazie.

Pada na pierwsza sylabę wyrazu. Występuje więc na początku, akcent początkowy (od łac. initium=początek, wstęp). Dotyczy języka czeskiego, węgierskiego, spotykany jest też w gwarze podhalańskiej.

Akcent padający na ostatnią sylabę wyrazu. Nazwa pochodzi od gr. oksytonos=śpiewany na wysokim tonie. Występuje w języku francuskim czy tureckim. Pojawia się także w języku polskim w wyrazach: halo, PKO

Akcent padający na przedostatnią sylabę. Pochodzi od gr. paroksytonos= wyraz z akcentem na przedostatniej zgłosce. Występuje w języku polskim.

Nieco słabszy akcent padający na pierwszą sylabę wyrazu, który w języku polskim, obok akcentu głównego mają wyrazy składające się z więcej niż trzech sylab. Przykłady: wielowyrazowy, odpowiedzialność. Wyrazy wielosylabowe mogą mieć więcej akcentów pobocznych niż […]

Akcent zmieniający swe miejsce w zależności od wyrazu lub formy. Akcent może być ruchomy funkcjonalnie lub mechanicznie. Akcent ruchomy funkcjonalnie występuje w języku rosyjskim (np. ruki = ręki w dopełniaczu l. poj., jest też forma […]

Typ akcentu, który pod względem fonetycznym pada zawsze na określoną sylabę wyrazu. W aspekcie morfologicznym towarzyszy określonej cząstce morfologicznej tego wyrazu. W języku polskim akcent jest staly pod względem fonetycznym, ale ruchomy pod względem morfologicznym.