Fonetyka

Samogłoska występująca w gramatyce historycznej. Obecnie pojawia się jedynie w gwarach. Oznaczana jest znakiem á. Wymawiane jest jako dźwięk pośredni między „a”  a  „o”.

Spółgłoska zwarto-szczelinowa. Jej artykulacja polega na zwarciu narządów mowy, przechodzącym w szczelinę. W języku polskim afrykatami są: c, ć, cz, dz, dź, dź.

Akcent w języku polskim ma charakter dynamiczny, polega na zwiększeniu siły wydechu i energii artykulacyjnrej przy wymawianiu sylab akcentowanych. Akcent – to wyróżnienie sylaby w wyrazie, albo wyrazu w zdaniu,  jego wyrazem jest wzmocnienie siły […]

Akcent akutowy to toniczny akcent rosnący. Polega na zmianach wysokości dźwięków mowy, tonów, a nie na wzmacnianiu siły głosu, z jaką są wypowiadane poszczególne sylaby w wyrazie.

Nazywany również nagłosowym. Oznacza to, że pada na pierwszą sylabę wyrazu. Akcent pojawiający się w różnych językach. W Polsce występuje w gwarach, np. podhalańskiej, w gwarze używanej w okolicach Cieszyna. Pojawia się też w gwarze […]

Pada na pierwsza sylabę wyrazu. Występuje więc na początku, akcent początkowy (od łac. initium=początek, wstęp). Dotyczy języka czeskiego, węgierskiego, spotykany jest też w gwarze podhalańskiej.

Akcent padający na ostatnią sylabę wyrazu. Nazwa pochodzi od gr. oksytonos=śpiewany na wysokim tonie. Występuje w języku francuskim czy tureckim. Pojawia się także w języku polskim w wyrazach: halo, PKO

Akcent padający na przedostatnią sylabę. Pochodzi od gr. paroksytonos= wyraz z akcentem na przedostatniej zgłosce. Występuje w języku polskim.

Nieco słabszy akcent padający na pierwszą sylabę wyrazu, który w języku polskim, obok akcentu głównego mają wyrazy składające się z więcej niż trzech sylab. Przykłady: wielowyrazowy, odpowiedzialność. Wyrazy wielosylabowe mogą mieć więcej akcentów pobocznych niż […]