Epoki

Z łaciny oznacza „do źródeł”. Renesansowe hasło nawołujące do powrotu do starożytnych korzeni wiedzy. Pojmowanie antyku jako punktu odniesienia przy ocenie roli sztuki, nauki literatury, postaw ludzkich.

Postawa głębokiej akceptacji świata. Pozytywny stosunek do rzeczywistości. Wynika z uznania świata, postrzegania go poprzez rzeczy pozytywne.

Szkoła filozoficzna nawiązująca do Akademii Platońskiej. Założona w 1459 roku przez Kosmę Medyceusza. Kierowana przez Marsilia Ficina. Prowadzący to neoplatonik, który łączył poglądy chrześcijańskie z filozofią platońską.

Działała w latach 1602-1638. Średniowieczna szkołą braci polskich funkcjonująca w Rakowie. Przygotowywała do praktycznego życia. Uczyła tolerancji wyznaniowej, Program kształcenia obejmował nauki przyrodnicze, matematykę, geografię, historię, teologię, etykę, logikę i retorykę. Utrzymywano w niej wysoki […]

Nurt w poezji rosyjskiej. Cezura czasowa obejmuje lata 1919-1922. Uważany za odmianę neoklasycyzmu. Kształtował się w opozycji do symbolizmu i wszystkich sztuk „oderwanych” od rzeczywistości. Akmeiści odrzucali mistycyzm oraz metafizykę. Propagowali zbliżenie do codzienności, choć […]

Kierunek w poezji. Powstał na początku XX wieku (ok. 1910 roku) w poezji rosyjskiej. Znawcy przedmiotu dopatrzyli się jego pokrewieństwa z amerykańskim imagizmem. Łączył  w sobie wytyczne dotyczące obrazowości, pewnej pośredniości tych obrazów z nowatorskim […]

Tendencja literacka i jednocześnie postawa artystyczna znamienna dla literatury dwudziestopięciolecia XX wieku. Łączy się z fascynacją życiem i osiągnięciami cywilizacyjnymi. Cechuje go optymizm światopoglądowy i wiara w postęp. Często bywa utożsamiany z ekspresjonizmem, choć jest […]

Metoda interpretacji tekstu oparta na założeniu, że oprócz sensu dosłownego ma on ukryty sens właściwy. Stosuje się ją wobec wyrazów pojedynczych, jak i dłuższych wypowiedzi. Korzeniami sięga już antyku, a upowszechniona została w średniowieczu i […]

Tendencja w literaturze i sztuce. Polega na pokazywaniu rzeczywistości społecznej i problematyki obyczajowo-moralnej za pomocą alegorii jako stałego środka wyrazu. Należy odróżniać skłonności do posługiwania się alegorią od alegorii jako stałej tendencji literackiej lub nurtu. […]