Waldemar Leon Babinicz
(3 sierpnia 1902 w Kowlu – 22 kwietnia 1969, Nałęczów)
Pseud.: BICZ; W.B.; Wal; WAL; Wal. B-icz; Waldemar Mackiewicz; We-Be; Z. Szumski; Zenon Szumski.
Prozaik, publicysta, działacz oświatowy i narodowy, pedagog, regionalista i etnograf amator.
Absolwent gimnazjum w Chełmie i w Lublinie.
Harcerz i żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).
Absolwent romanistyki na KUL-u.
Nauczyciel w szkolnictwie średnim ogólnokształcącym i rolniczym. (od 1926 roku).
Debiut broszurą „Współczesne zagadnienia wychowawcze w Polsce” (pod pseud. We-Be).
Od 1936 roku w Warszawie jako dziennikarz w „Dzienniku Porannym”, następnie w „Nowej Rzeczypospolitej”
Okres okupacji niemieckiej spędził w Jędrzejowie i okolicach (świętokrzyskie), twórca tajnego Uniwersytetu Ludowego.
Po zakończeniu II wojny światowej działacz oświatowy, społeczny, kierownik Uniwersytetu Ludowego w Pawłowicach, w Różnicy pod Sędziszowem.
Kontynuował twórczość literacką, tworzył opowiadania, felietony do „Słowa Ludu” (1950-1968).
Redaktor naczelny „Ziemi Kieleckiej” (1956-1958), współpracownik czasopism:
- „Orka”,
- „Tygodnik Kulturalny”,
- „Kamena”,
- „Nasz Klub”,
- „Teatr Ludowy”.
Autor felietonów dla Rozgłośni Kieleckiej Polskiego Radia.
Twórczość wybrana:
- „Zapalone pochodnie”, 1954.
- „Ekipa”, 1955.
- „Szeroki świat”, 1955.
- „Przygoda w świetlicy”, 1956.
- „Listy z parafii”, 1959.
- „Apostołowie”, 1961.
- „Złota woda”, 1961.
- „Obecny”, 1962.
- „Za ścianą”, 1963.
- „Działęź”, 1965.
- „Egzamin dojrzałości”, 1965.
- „O babkach, nugatach i dziwnej antyfonie”, 1965.
- „Rówieśnicy”, 1965.
- „Ludzie to powiedzieli”, 1966.
- „Drzazgi”, 1967.
- „Fontanna”, 1967.
- „Zaczarowane laski”, 1968.
- „Wyznania po ślubie”, 1970.
- „Biesiady z kumplami”, 1971.
- „Prawo wyboru”, 1972