Jan Aleksander Ludwik Karłowicz
(28 maja 1836, Subortowicze, Litwa – 14 czerwca 1903, Warszawa)
Muzykolog, etnograf, językoznawca, folklorysta.
Onomastyk (badacz nazw własnych) i dialektolog.
Absolwent filologii i historii uniwersytetu w Moskwie (1853-1857).
Absolwent College de France w Paryżu i Heidelbergu (1857-1859)
Absolwent wydziału teorii i historii muzyki w Konserwatorium Muzycznym w Brukseli (1859-1860) i historii i filozofii na uniwersytecie w Berlinie.
Ojciec kompozytora Mieczysława Karłowicza.
Pracował w Warszawie w Konserwatorium Muzycznym.
Założyciel i współredaktor pierwszego w Polsce czasopisma językoznawczego „Prace Filologiczne”.
Inicjator i współautor najobszerniejszego na owe czasy Słownika języka polskiego obejmującego ok. 280 tysięcy haseł, nazywanym warszawskim.
WYBRANA TWÓRCZOŚĆ:
- „O języku litewskim” (1875),
- „Imiona plemion i ziem dawnej Polki” (1882),
- „O imionach własnych miejsc i ludzi” (885)
- „Słownik gwar polskich” (1911).