Anakreont
(ok. 570 Teos, Azja Mniejsza – 485 roku p.n.e.)
Grecki poeta liryczny, autor wielu pieśni, elegii, epigramów, satyr.
Poeta nadworny Polikratesa, tyrana wyspy Samos, a później Hipparcha w Atenach i Echekratesa w Tesalii.
Pisał dużo, ale zachowało się jedynie około 100 fragmentów jego utworów i 3 w całości.
Stworzył gatunek poezji biesiadnej, miał też wielu naśladowców, tworzących tzw. anakreontyki.
Pisał także utwory o zabarwieniu erotycznym, chętnie posługiwał się paradoksem, delikatną autoironią.
Jego utwory są pełne zadowolenia z życia, dostatku, sytości, podkreślają też znaczenie zabawy i dystansu do świata jako źródła szczęścia.
Jego liryka to pochwała uczt, wina i gry miłosnej.
Poeta często gościł na dworach władców i opisywał w swych utworach oglądane tam pałacowe uciechy i zabawy.
Miłość przedstawiał niekiedy żartobliwie, z dystansem jako grę sportową, współzawodnictwo.
W dowód uznania postawiono mu pomniki w Atenach i Teos.
Podobnie, jak inni twórcy, np. Safona i Tyrtajos, znalazł wielu naśladowcow w późniejszych czasach.