Jerzy Andrzejewski
(19 sierpnia 1909, Warszawa – 19 kwietnia 1983, Warszawa)
Polski prozaik, publicysta, felietonista, scenarzysta.
Poseł na Sejm PRL I kadencji, współzałożyciel :KOR-u”.
Debiutował w prasie.
Przed wojną opublikował zbiór opowiadań „Drogi nieuniknione” (1936) i powieść „Ład serca” (1938), po ich wydaniun zapowiadał się na pidsarza katolickiego, co jednak się nie spełniło.
W czasie wojny działał w podziemiu kulturalnym.
Po wojnie związał się z obozem lewicy marksistowskiej. W książce „Partia i twórczość pisarza” (1952) pisał o służebnej roli pisarza wobec ideologii.
Współpracował z czasopismmami „ABC”, „Prosto z Mostu” (przed wojną) oraz z „Przeglądem Kulturalnym”, „Twórczością” i „Literaturą” (po wojnie).
Później rozczarowany polityką staje się członkiem opozycji intelektualnej.
Jako twórca stara się odnaleźć fundamenty postępowania, szukał wzorców i systemu wartości.
Wielokrotnie nagradzany.
Wybrane dzieła to:
- „Drogi nieuniknione” (1936),
- „Ład serca” (1938),
- „Apel” (1945),
- „Popiół i diament” (1948), wersja zmieniona (1954),
- „Aby pokój zwyciężył” (1950),
- „O człowieku radzieckim” (1951),
- „Książka dla Marcina” (1954),
- „Złoty lis „(1955),
- „Bramy raju” (1960),
- „Idzie skacząc po górach” (1963),
- „Apelacja” (1968),
- „Teraz na ciebie zagłada” (1976),
- „Miazga” (1979),
- „Nikt” (1983),
- „Gra z cieniem” (1987),
- „Zeszyt Marcina” (1994).