„Biała magia” Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

  • Poeta opatrzył go dokładną datą, 4 stycznia 1942 roku, 3 w nocy.
  • Stanowi przykład liryki pośredniej, opisowej, jest erotykiem.
  • Składa się  z pięciu czterowersowych strof, z rymami niedokładnymi, krzyżowymi.
  • Tematem wiersza jest miłość do kobiety.
  • Jest portretem Barbary, żony poety, z domu Drapczyńskiej (1922–1944), zginęła w Powstaniu Warszawskim.
  • Autor obrazuje ją podczas przygotowań do snu.
  • Podmiotem lirycznym w wierszu jest sam poeta, a wypowiedź kierowana jest do ukochanej.
  • Świat przedstawiony w liryku jest magiczny, odrealniony, odbiegający od codzienności.
  • Dzięki uczuciu do Barbary poeta wyczarował własnie taki magiczny świat, gdzie Barbara jest istotą prawie nierealną.
  • Sam tytuł zapowiada działania dobrej magii, dlatego, a portret bohaterki jest czarodziejski.
  • Biel wywoływana jest kilkakrotnie  i symbolizuje niewinność, piękno i dobro.
  • Intymne zaś obrazy stanowią niejako ucieczką przed tym co za oknem, okrucieństwem wojny, cierpieniem, chaosem i brakiem człowieczeństwa.
  • Poeta wykorzystał wiele środków artystycznych, m. in. epitety (np. „biała magia”), przenośnie (np.”nalewa w szklane ciało  srebrne kropelki głosu”).

Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.

I wtedy jak dzban — światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały płyn miesiąca.

Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice się prześlizną
jak snu puszyste listki.

Oszronią się w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.

Aż napełniona mlecznie,
w sen się powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży się miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.