Wiliam Blake
(28 listopada 1757, Soho, Londyn, Wielka Brytania – 12 sierpnia 1827, Londyn, Wielka Brytania)
Malarz, rytownik, mistyk i wybitny poeta, uważany za niezwykłą osobowość romantyczną.
Angielski symbolista, wizjoner, mistyk.
Z upodobaniem ilustrował Dantego, Szekspira, Miltona.
Tworzył wiersze.
Był też uzdolnionym grafikiem.
W prosty sposób obrazował to, co tajemnicze i fantastyczne.
Niedoceniany za życia, wspierany jedynie przez nielicznych., pochodził z zamożnej rodziny i od dzieciństwa ujawniał artystyczne zainteresowania. Był zafascynowany gotykiem.
Ożenił się z niepiśmienną córką londyńskiego ogrodnika, z którą stworzył trwałe małżeństwo, mimo dezaprobaty ojca. Bardzo przeżył śmierć swego młodszego brata Roberta, twierdził też, że widział uwolnioną jego duszę wzlatująca ku niebu, a w okresie późniejszym wielokrotnie z tą duszą rozmawiał.
Wczesne dzieła Blake’a podporządkowane były rytmowi i rymom tradycyjnych angielskich ballad.
Eksperymentował, np. w 1788 roku stworzył „druk iluminowany”, czyli kompozycje złożone ze słów i obrazów rytych na miedzianych płytkach, twierdząc że to brat podał mu szczegóły tej techniki. Stworzył serię egzemplarzy zbioru własnej poezji pt. „Pieśni niewinności” i „Pieśni doświadczenia” (1992). Oba te utwory zgłębiają problematykę mocy, powołując się na przykłady tygrysa i baranka.
Pod koniec życia stworzył 21 ilustracji do „Księgi Hioba”, pozostawił także kilka miedziorytów do „Boskiej komedii”.
Najważniejsze teksty iluminowane to:
- „Pieśni niewinności” 1789,
- „Pieśni doświadczenia” 1794,
- „Wiersz w dwóch księgach” 1803,
- Emanacja olbrzyma Albionu” 1804-1820,
- „Wieczna Ewangelia” 1810.
Znaczące miedzioryty to:
- „Starożytne dni” 1794,
- „Boska komedia Dantego” 1824-1827″,
- „Odnalezienie ciała Abla przez Adama i Ewę”, 1826.