Każdy człowiek, przechodząc przez życie, kieruje się według świadomie lub podświadomie wytyczonych przez siebie norm postępowania, których stara się przestrzegać i nie wykraczać poza ich granice. Nasze życie byłoby pozbawione sensu, gdybyśmy nie stawiali przed sobą zadań, celów i z wielkim zapałem nie dążylibyśmy do ich osiągnięcia. Lecz żeby to zrealizować, trzeba wybrać drogę, która przyniosłaby nam najwięcej korzyści, jak i również nie kolidowała z innymi ludźmi. Czasami nie jesteśmy w stanie ukierunkować się samodzielnie, gdyż nie wiemy, co będzie dla nas najbardziej odpowiednie. Wówczas kierujemy się ku innym źródłom, mając nadzieję, że to właśnie one wskażą nam odpowiednie zasady postępowania. Czasami są to przyjazne osoby, a czasami utwory literackie. Na początku może to wydawać się śmieszne, że możemy czerpać wskazówki dotyczące naszego życia z literatury, lecz z pewnością w książkach zawartych jest wiele mądrych przesłań, które mają zastosowanie w naszym życiu. Niewątpliwie takim utworem są „Dziady” Adama Mickiewicza.
Zawierają one wiele pouczeń, a niektóre wydają się być trochę sprzeczne z dzisiejszymi normami etycznymi, np.:
„Kto nie doznał goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie”
Z wyżej przytoczonego fragmentu wynika, że na ziemi człowiek powinien doznać cierpienia, goryczy, przykrości, bólu, aby następnie mieć szczęśliwe życie po śmierci. Mickiewicz podważa w ten sposób słowa Biblii, które mówią, że każdy człowiek po śmierci pójdzie do nieba i tam będzie miał szczęście i życie wieczne (pod warunkiem, że był dobrym człowiekiem, osiągnął pełne człowieczeństwo).
Nie zgadzam się z Mickiewiczem, gdyż uważam, że człowiek, żyjąc na ziemi, powinien czerpać radość z wszelkich dostępnych mu dóbr. Nie powinien doznawać często bólu i cierpienia, które przysporzyłoby mu zmartwień i negatywnie wpłynęło na innych ludzi. Nie znaczy to, że powinniśmy być pozbawieni zmartwień i trosk. Potrzebujemy doznań szczęścia i smutku, żebyśmy mogli odróżnić rzeczy pozytywne i negatywne.
Adam Mickiewicz w „Dziadach” zawarł również przesłanie, nawołując do postępowania z drugim człowiekiem z szacunkiem, miłością i poważaniem.
„Bo kto nie był człowiekiem ni razu,
temu człowiek nic nie pomoże”.
Poeta wyraźnie tu mówi, że jeżeli w trudnych dla innego człowieka chwilach nie okażemy pomocy i nie wyciągniemy przyjaznej dłoni, to ta osoba również nie wykaże się życzliwością w stosunku do nas. Przesłania Mickiewicza, ze względu na swą specyfikę wyraźnie, trafiają do ludzi, co sprawia, że potrafią wybrać to, co im najbardziej odpowiada.
W swoim życiu staram się postępować tak, aby nie urazić drugiego człowieka, nie spowodować, żeby czuł się z mego powodu kimś innym niż jest. Dążę do tego, by wytyczone przeze mnie cele osiągnąć i realizować.
Moim zdaniem każda osoba powinna wierzyć w słuszność tego co robi. To na pewno ułatwi jej realizację marzeń i postanowień. Powinna mieć na względzie dobro innego człowieka, które jest jednym ze szczebli do osiągnięcia sukcesu.
Aby doznać pełni szczęścia, nie powinniśmy rozczulać się nad sobą, lecz kierować się rozsądkiem i głosem serca. Z pewnością nasze normy etyczne mogą być zawarte w jakiejś religii, co spowoduje, że będziemy bardziej skrupulatnie ich przestrzegać. Religia w dużym stopniu oddziaływuje na nasze życie, więc droga, którą proponuje, ukierunkuje nas i wytyczy konkretny cel.
Uważam, że nasze własne normy etyczne nie powinny byś ściśle określone, gdyż wcześniej czy później będziemy się starali przekroczyć ich granice. W życiu starajmy się postępować tak, żeby nie uczynić krzywdy drugiemu człowiekowi, jak również być odpowiedzialnymi za swoje czyny, które doprowadzą nas do pełni szczęścia.
[TL]