Jan Długosz
(1 grudnia, 1415 – 19 maja 1480, Kraków)
Urodzony w Brzeźnicy koła Radomska, zmarł w Krakowie, pierwszy historyk polski. Pochodził z niezamożnej szlachty, brak środków zmusił go do przerwania studiów na Akademii Krakowskiej (1428 -1431). Wiedzę zdobywał w czasie pracy nad swymi dziełami.
W latach 1431-1455 pracował w kancelarii kardynała Z. Oleśnickiego, wyjeżdżał wielokrotnie za granicę, a po śmierci protektora rozpoczął służbę na dworze królewskim, jako dyplomata bronił przeciwko Krzyżakom praw Polski do Pomorza, był wychowawcą synów Kazimierz IV Jagiellończyka, fundował kościoły, klasztory, opiekował się (sponsorował) Akademię Krakowską.
Dziełem jego życia są Roczniki, czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, tworzył je w okresie 1455-1480 i ukończył je przed śmiercią. Sięgnął do czasów najdawniejszych, przy czym najciekawsze są partie poświęcone okresowi współczesnemu pisarzowi, ze względu na bogactwo materiału obyczajowego i anegdotycznego. Oparte są na źródłach historycznych, pisane po łacinie. Dzieje Długosza uznawane jest za pierwsze polskie dzieło naukowe w dziedzinie dziejopisarstwa.
W latach 1460–1465 pracował nad żywotem św. Stanisława, a w latach 1471–74 nad żywotem św. Kingi.Katalogi biskupów polskich: krakowskich, płockich, włocławskich, wrocławskich, poznańskich i arcybiskupów gnieźnieńskich opracował w latach 1468–1478.
Pochowany został w krakowskim kościele na Skałce.