Dwudziestolecie międzywojenne – charakterystyka epoki

Nazwa „dwudziestolecie międzywojenne” wiąże się z ramami czasowymi epoki, obejmuje bowiem okres między I wojną światową a wybuchem II wojny, okres 1918-1939.

Dla Polski, w tym polskiej literatury i sztuki, rok 1918 to data szczególne, data odzyskania niepodległości i powrotu na mapy świata po 123 latach niewoli,  dlatego radość związana z tym wydarzeniem  miała wpływ na kulturę i literaturę.

Wojna wygenerowała wiele zmian , m.in.  zburzyła dawny system wartości, podważyła wiarę w podstawowe idee, w tym idee humanizmu, człowieczeństwa i pozostawiła wiele państw w trudnej sytuacji.

Okres dwudziestolecia to:

  • czas głębokich przemian w Polsce i całej Europie, w tym zmiany układu sił wśród państw europejskich,
  • zmiany w sferze politycznej, jak i społecznej oraz obyczajowej,
  • narodziny i rozwój nowych prądów myślowych, takich jak: behawioryzm, pragmatyzm, psychoanaliza, egzystencjalizm, katastrofizm,
  • rozwój nowych nurtów poetyckich (także i w sztuce): nadrealizmu, neoklasycyzmu, ekspresjonizmu, futuryzmu czy dadaizmu,
  • znaczący wpływ filozofii i psychologii na literaturę,
  • prężny rozwój literatury,
  • tworzenie się grup poetyckich o charakterze awangardowym,
  • rozwój techniki i nauk ścisłych,
  • głębokie przemiany w dziedzinie sztuki filmowej, fotografii,
  • upowszechnienie się radia i nagrań dźwiękowych,
  • powstanie ideologii faszystowskiej i komunizmu.