- Wiersz „Grzeczna dama” to pełna humoru i dźwiękonaśladowczych zabaw historyjka o eleganckiej pani, której spokój zakłóca brzuchomówca – artysta potrafiący „mówić brzuchem”.
- W utworze pojawia się cała gama dźwięków: brzdęk, bzyczenie, skrzypienie czy dzwonienie, co nadaje tekstowi muzyczny rytm i melodyjność.
- Wiersz opiera się na zabawie słowem i dźwiękiem.
- Autor wykorzystuje liczne onomatopeje (brzdęk, bzyczał, skrzypiał, podzwaniał), które tworzą obraz hałaśliwego występu brzuchomówcy.
- „Grzeczna dama” to osoba dystyngowana, przyzwyczajona do ciszy i dobrych manier, więc jej oburzenie na „muzyczny hałas” brzuchomówcy budzi śmiech i sympatię czytelnika.
- Utwór pokazuje kontrast między sztuką i spontanicznością a konwenansem i powagą – a także uczy dystansu do samego siebie.
- Środki artystyczne:
- onomatopeje: brzdęk, bzyczał, skrzypiał, podzwaniał,
- porównania: „niczym dżezmen”, „brzmiał niczym trzódka trzmieli”,
- rymy: parzysty, melodyjny, nadaje rytm,
- personifikacja: brzuchomówca „brzęczy brzuchem”,
- humor i groteska: przerysowane reakcje i zabawna sytuacja.
- Co naśladują dźwięki w wierszu?
- Brzdęk! gitarę: „Brzdęk, brzdęk! brzdąkał na gitarze”,
- Bzyczenie, trzmiele: „Brzmiał niczym trzódka trzmieli”,
- Skrzypienie, skrzypce: „Skrzypiał wdzięcznie jak skrzypeczki”,
- Dzwonienie, dzwoneczki: „Podzwaniał jak dzwoneczki”.
- Nauki płynące z wiersza:
- warto mieć poczucie humoru,
- czasem lepiej śmiać się niż się złościć,
- dźwięki mogą tworzyć muzykę słów.
