Marek Hłasko
(14 stycznia 1934, Warszawa – 14 czerwca 1969, Wiesbaden, Niemcy)
Prozaik.
Uznany za przedstawiciela młodego pokolenia, które w wyniku komunistycznego światopoglądu utraciło Boga, a po śmierci Stalina zostało porażone prawda o człowieku, wokół którego propaganda roztoczyła niemal boski kult jednostki.
Był niekonwencjonalnym uczniem, otrzymywał mierne oceny, relegowany był również ze szkoły.
Imał się różnych zawodów, w latach 1951-1953 pracował jako kierowca ciężarówek.
W latach 1955-1957 był kierownikiem działu prozy w tygodniku „Po prostu”.
Pisać zaczął w 1951 roku, debiutował w 1954.
Rozgłos przyniósł mu tom opowiadań „Pierwszy krok w chmurach” (1956).
Dwa lata później został laureatem Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.
Jego twórczość zrodziła sie z buntu, wyrażała sprzeciw i nieufność wobec nowej rzeczywistości.
Nowa problematyka wymusiła nawy język, na kartki trafił język z ulicy, wulgaryzmy, żargon, kontrastowe zestawienia
W 1958 roku wyjechał do Paryża na stypendium i nigdy nie powrócił do kraju. Mieszkał w Paryżu, Berlinie, Szwajcarii, Izraelu, USA, pisał i pracował, za granica ukazały się jego utwory, głównie nakładem paryskiej kultury.
Zmarł nagle, a przyczyna była zapaść wywołana połączeniem leków z alkoholem.
Napisał m.in.:
- „Ósmy dzień tygodnia” 1957,
- „Pętka” 1957,
- „Głupcy wierzą w poranek” 1957,
- „Cmentarze. Następny do raju” 1958,
- „Opowiadania” 1963,
- „Wszyscy byli odwróceni. Brudne czyny” 1964,
- „Piękni dwudziestoletni” 1965,
- „Nawrócony w Jaffie” 1966,
- „Sowa, córka piekarza” 1968,
- „Palcie ryż każdego dnia” 1969.