Zbigniew Jerzyna
(9 maja 1938, Warszawa – 29 listopada 2010, Warszawa)
Poeta, dramaturg, eseista, krytyk, autor słuchowisk radiowych i widowisk telewizyjnych.
Absolwent filologii polskiej na UW.
Debiut poetycki w 1957 roku w „Nowej Kulturze” cyklem wiersz :Cyrk i Sprawy niemające końca”.
Debiut książkowy 1963 rok „Lokacje”.
Współpracował z większością tytułów literacko-kulturalnych w kraju ( redaktor m. in. „Widzeń”, „Kultury” i „Przeglądu Tygodniowego”).
Wybrana twórczość:
- „Kwiecień” (1964),
- „Tropy” (1960),
- „Realność” (1966),
- „Coraz słodszy piołun” (1970),
- „Modlitwa do powagi „(1974),
- „Małe rapsody” (razem z Krzysztofem Gąsiorowskim, 1975),
- „Przesłanie” (1980),
- „Wybór wierszy” (1985),
- „Wędrówka w słowie” (1985),
- „Moment przesilenia” 1986),
- „Pieczęcie” (1992)
- „Kto wyprowadzi psa” (2000),
Słuchowiska (wybrane):
- „Kolęda” (radio) 1960,
- „Z ruin powstała (telewizja), 1970,
- „opętany przez muzy (radio), 1975,
- „Tryptyk warszawski” (telewizja) 1975,
- „Odejście poety” (radio”, 1981.
Laureat wielu nagród, tłumaczony na 35 języków.