Jan Kasprowicz
(12 grudnia 1860, w Szymborzu pod Inowrocławiem – 1 sierpnia 1926, Willa „Harenda”, Zakopane)
Poeta, dramaturg, krytyk literacki.
Autor opowiadań, krytyk literacki i tłumacz.
Pochodził z rodziny chłopskiej spod Inowrocławia.
Studiował filozofię i literaturoznawstwo (Lipsk, Wrocław), pracę doktorską obronił we Lwowie. Na tej uczelni był nawet rektorem.
Jako poeta zadebiutował w 1878 roku sonetem „Poranek” wydrukowanym w tygodniku „Lech”.
Życie rodzinne nie układało mu się pomyślnie, był trzykrotnie żonaty, druga żona (Jadwiga) odeszła do jego przyjaciela Stanisława Przybyszewskiego
Pierwszy tomik Kasprowicza ukazał się w 1889 roku.
Jego twórczość wyrosła z fascynacji przyrodą Kujaw, skąd pochodził oraz Tatr, które później wybrał na miejsce swego zamieszkania. Willa Harenda stała sie jego azylem (obecnie muzeum Kasprowicza).
Twórczość Kacprowicza jest bardzo zróżnicowana ideowo i językowo.
Twórczość:
- ” Chałupy” [1887],
- „Krzak dzikiej róży” [1898],
- Ginącemu światu” [1901],
- Salve Regina” [1902],
- „Hymny” [1902],
- „O bohaterskim koniu i walącym się domie” [1906],
- „Mój świat” [1924],
- „Księga ubogich” [1916].