“Oda do młodości”. Utwór uznany za szczytowe osiągnięcie poezji filomackiej. Entuzjastyczna pochwała młodości jako boskiej siły, która stworzy “świat ducha”.
Utwór powstał w Kownie w 1820 roku.
Mickiewicz rozesłał go swym wileńskim przyjaciołom, a on obwołali go hymnem Filomatów.
Wiersz łączy elementy oświeceniowe:
- gatunek literacki,
- sposób obrazowania (motywy mitologiczne, personifikacja gwałtu i słabości, alegorie),
- idee (wiarę w postęp, podporządkowanie jednostki zbiorowości, rewolucyjny jakobinizm),
Z elementami romantycznymi:
- temat utworu (pochwała młodości),
- podmiot liryczny (“ja” utożsamiane ze zbiorowością),
- idee (przeciwstawienie “młodych” – “starym”, ubóstwienie młodości, ukazanej nie jako kategoria biologiczna czy socjologiczna, ale jako siła kreacyjna o boskiej potędze, wyższość “świata ducha” nad “światem rzeczy”, odrzucenie racjonalizmu).