Leopold Staff, to w okresie 20-lecia poeta o ustalonej renomie, do którego twórczości nawiązywali i na której wzorowali się na niej poeci klasycyzujący (np. z kręgu „Skamandra”). Staff debiutował w okresie Młodej Polski tomem „Sny o potędze”, tworząc tam zgodnie z filozofią nietzscheańską w połączeniu z chrystianizmem, model człowieka silnego i pewnego własnej mocy kreatywnej.
Poeta stworzył od razu swój charakterystyczny, odrębny styl poezji. W następnych tomikach kult mocy ustępował na rzecz franciszkanizmu, czyli filozofii pogody ducha i afirmacji życia (np. tom „Gałąź kwitnąca” i „Ptakom niebieskim”). Klasycyzujący charakter poezji Staffa zaznaczył się w tomie „Uśmiechy godzin”. Poeta objawiał tu swą fascynację kulturą antyczną i filozofią. Lecz tematem swych wierszy czynił codzienność – najpierw szarą rzeczywistość miasta, potem wieś. Charakterystyczny jest tom „Ścieżki polne”. Pochodzący z niego wiersz „Kartoflisko” w klasycznej formie apoteozuje jesień na wsi (np. porównanie ziemniaków wrzuconych do wiadra z werblem „odchodzącej jesieni”). Inne utwory – „Wieprz” „Gnój” w humorystyczny sposób ukazują piękno w przedmiotach powszechnie uznanych za zbrukane i budzące odrazę. Szczytowe osiągnięcia klasycyzmu Staffa, to tomiki „Wysokie drzewa” i „Barwa miodu”. Tutaj poeta zarzuca patos. Nawet wzniosłe tematy zostają wyrażone w języku tradycyjnym i oszczędnym; klasycznemu zdyscyplinowaniu ulega też metaforyka. Jak więc Leśmian patronował symbolistom, tak Staff dzięki swemu indywidualnemu, pełnemu umiaru ładu i piękna klasycznemu stylowi, stał się patronem klasycyzujących nurtów poetyckich 20-lecia.
[PG]