Dopełniacz liczby mnogiej rzeczowników rodzaju męskiego sprawia często kłopoty. Warto pamiętać, że wyrazy zakończone na spółgłoskę twardą przybierają końcówkę -ów, np. panów, stołów, domów.
Rzeczowniki zakończone na spółgłoskę miękką mają końcówkę -i, np. gości, koni, dni.
Wyjątek stanowią nazwy osobowe, w których pojawia się -ów, np. uczniów, przechodniów, więźniów.
W wyrazach zakończonych na -j dopuszcza się czasami obie końcówki, np. pokoi – pokojów, tramwai – tramwajów.
W niektórych przypadkach znaczenie wyrazów decyduje o doborze końcówki, np. balów (zabawa) – bali (kłoda drewna).
Rzeczowniki dom i syn przybierają w miejscowniku końcówkę -u, np. o domu, o synu. Taką samą formę przybiera wyraz pan, np. o panu.
Bardzo rozpowszechniona jest w języku potocznym niepoprawna forma na dworzu, powinniśmy mówić dworze, no. byłem na dworze, jak ciepło na dworze.
Nadal utrzymują się w języku przestarzałe formy odmiany niektórych rzeczowników nieosobowych, regularną końcówką mianownika liczby mnogiej wyrazach o tematach miękkich jest -e. Rzeczowniki dzień, rupieć, śmieć przybierają obok końcówki -e również -i, np. śmiecie – śmieci, rupiecie – rupieci, dnie – dni.
Jeśli rzeczownik dzień łączymy z liczebnikiem, wówczas przybiera on wyłącznie końcówkę -i, np. dwa dni, pięć dni.