Tytułowy pielgrzym to wędrowiec, tułacz, który nie ma konkretnego celu wędrówki, ponieważ jego wędrowanie to alegoria życia.
Bohater jest osobą wierząca i swe myśli kieruje do Boga, kiedy niebo porywa jego duszę.
Cel jego wędrówki nie jest konkretny, bowiem pielgrzymowanie bohatera to alegoria życia.
Bohater jest osobą religijna, jego myśli szybuja do Boga.
W wierszu obecny jest motyw wędrówki, jest to tzw. motyw wędrowny, występujący w wielu utworach Norwida i innych twórców (np. „Odysei” Homera).
Taka życiowa wędrówka obrazuje ludzkie codzienne zmagania z trudami egzystencji, przeciwnościami losu, poznawania siebie i kształtowania człowieczeństwa. Stanowić też może okazję do obcowania ze światem czy |Bogiem, jako jego stwórcą.
I
Nad stanami jest i stanów-stan,
Jako wieża nad płaskie domy
Stercząca w chmury…
II
Wy myślicie, że i ja nie Pan,
Dlatego że dom mój ruchomy,
Z wielbłądziej skóry…
III
Przecież ja aż w nieba łonie trwam,
Gdy ono duszę mą porywa
Jak piramidę!
IV
Przecież i ja ziemi tyle mam,
Ile jej stopa ma pokrywa,
Dopókąd idę!…