„Po partyzancie dziewczyna płacze” (pierwotny tytuł to „Za swoim lubym dziewczyna płacze”) to piosenka ze śpiewnika żołnierskiego, z okresu walk partyzanckich z hitlerowskim okupantem, która powstała prawdopodobnie w 1942 roku. Autorem słów jest Józef Nikodem Kłosowski (pisarz, poeta, publicysta, pedagog, pseud. Gajewski, Lemiesz, Czepiec, Maczek, Berbeć, Smrek), kompozytor nie jest znany. W różnych źródłach znaleźć można ponad osiem wariantów (wersji) tej popularnej piosenki.Poszczególne wersje, występujące w różnych miejscowościach, znacznie odbiegają od oryginału.
Kielce, cmentarz partyzancki
Po partyzancie dziewczyna płacze.
Nie płacz, dziewczyno, otrzyj łzy.
Jutro się jeszcze z tobą zobaczę,
Będziemy razem ja i ty.
Górny i chmurny nasz los tułaczy,
Lecz polskie słońce świeci nam.
Nie chcemy żalu, ani rozpaczy,
Bo każdy los swój wybrał sam.
Niejeden zginął cichy, nieznany,
Meldunek jego przyjął Bóg,
Gdzieś na ustroniu grób zapomniany,
Aż go przeorze bratni pług.
Jutro być może ręka niemiecka,
Mojego życia przetnie kres,
Albo bandyty kula zdradziecka,
Więc, dziewczę, nie chcę twoich łez.
A jeśli spotkasz mogiłę w lesie,
Co nad nią szumią liście drzew,
Niech i twe słowa wiatr w dal poniesie,
Po partyzancie zanuć pieśń.