„Pochwała złego o sobie mniemania” Wisławy Szymborskiej

  • Wiersz z gatunku liryki opisowo-refleksyjnej.
  • Tematem jest człowiek, ocena wartości.
  • Wiesz napisany prostym językiem.
  • Może dlatego, by łatwiej było „wszystkim Kryształom” zrozumieć swą małostkowość i próżność.
  • Inteligentny człowiek pojmie o co chodzi (zrozumie wymowę utworu).
  • Ilustruje drapieżne zwierzęta, które zabijając nie mają sobie nic do zarzucenia.
  • Mimo złych uczynków s- sumienie mają czyste.
  • Istnieje wielu ludzi, pozorantów, udających ludzi bez skazy.
  • Sumienie jest wie czymś, co pojmuje sie bardzo subiektywnie.
  • Może więc lepiej być krytycznym i „mieć złe o sobie mniemanie”.
  • Taka postawa jest dowodem analiz własnego postępowania, samokrytycyzmu.
  • Wiersz uniwersalny i ponadczasowy, wystarczy odwołać się do obecnych elit (maj 2020).
  • Podmiot liryczny nie jest jasno określony.
  • Na pewno to człowiek myślący, potrafiący oceniać.
  • Przestroga: Nie bądźcie ludźmi o lekkim sercu (bez sumienia).

Myszołów nie ma sobie nic do zarzucenia.
Skrupuły obce są czarnej panterze.
Nie wątpią o słuszności czynów swych piranie.
Grzechotnik aprobuje siebie bez zastrzeżeń.

Samokrytyczny szakal nie istnieje.
Szarańcza, aligator, trychina i giez
żyją jak żyją i rade są z tego.

Sto kilogramów waży serce orki,
ale pod innym względem lekkie jest.

Nic bardziej zwierzęcego
niż czyste sumienie
na trzeciej planecie Słońca.