- Tzw. Szkoła Polska pojawiła się w latach 50. ubiegłego stulecia.
- Wyodrębniły się w niej dwa nurty: heroiczno-patetyczny i polemiczny, podważający narodowe mity.
- Tej heroiczno-patetycznej tendencji patronował Andrzej Wajda (1926-2016) z filmami: „Pokolenie” 1955, „Kanał” 1957, „Popiół i diament” 1958, „Lotna” 1959, „Popioły” 1965, „Katyń” 2007.
- Nurt polemiczny z mitami narodowymi to przede wszystkim Andrzej Munk (1921-1961), który stworzył „Eroicę” 1959, „Zezowate szczęście” 1960.
- Inny przedstawiciel tej tendencji to Stanisław Różewicz (1924-2008) z filmami „Świadectwo urodzenia” 1958, „Wolne miasto” 1961.
- Kazimierz Kutz (1929-2018) współtwórca polskiej szkoły filmowej i przedstawiciel nurtu polemicznego, reżyser filmów „Krzyż walecznych” 1959 czy „Ludzie z pociągu” 1961.
- Rozkwit polskiej szkoły filmowej był możliwy dzięki takim aktorom, jak Z. Cybulski (1927-1967), Edward Dziewoński (1916-2002), Barbara Kraftówna (1928), Tadeusz Janczar (1926-1997).
- Ogromy wkład wnieśli w rozwój polskiej szkoły filmowej także scenarzyści: Marek Hłasko (1934-1969), Kazimierz Brandys (1916-2000), Tadeusz Konwicki (1926-2015), Stanisław Dygat (1914-1978).
- Pod naciskiem władz i cenzury szkoła polska w filmie „zakończyła ” swą działalność w połowie lat sześćdziesiątych.