Powieść realistyczna – odmiana powieści, tworzącej iluzję rzeczywistości, sprawiającą wrażenie autentyku, szczególnie rozwiniętej w okresie pozytywizmu, jej charakterystyczną cech ą jest iluzja rzeczywistości, co oznacza prawdopodobieństwo postaci, zdarzeń czy sytuacji. Ponadto w powieści realistycznej:
- narrator jest wszechwiedzący, trzecioosobowy, czasem bliski bohaterom, podzielający ich poglądy czy punkt widzenia, nieraz podchodzący do prezentowanych spraw z dystansem,
- narracja uszczegółowiona, bogata w informacje, przybliżająca czytelnikowi przedstawiane postaci i miejsca,
- dominuje narracja uszczegółowiona, czyli dokładna charakterystyka osób i ich zachowań, a także wierne i obszerne opisy przedmiotów, zjawisk,
- język narracji pozbawiony stylistycznych ozdobników,
- dialogi i monologi zbliżone do mowy potocznej,
- język postaci powiązany z ich pochodzeniem, wykształceniem i wiekiem,
- pogłębione portrety postaci
- daje się zauważyć bogactwo i zróżnicowanie przedstawionego świata, wachlarz postaci, postaw ludzkich, przekrój przez wiele grup społecznych,
- dostosowane są dialogi do prezentowanego środowiska, poziomu intelektualnego postaci, sytuacji,
- tworzenie złudzenia teraźniejszości, naśladowanie rzeczywistości,
- stosuje się tzw, autentyzm wypowiedzi, postaci posługują się językiem mówionym, równoważnikami, wypowiedziami urwanymi, niepełnymi.