Młody następca tronu jest reformatorem: pragnie bronić ludu, którego los i krzywda żywo go porusza; chce przywrócić Egiptowi dawną potęgę mając do wyboru pogodzić się z kastą kapłanów i podporządkować ich woli lub rozpocząć z nimi walkę, wybiera drogę konfrontacji; uniezależnić się od oligarchii kapłańskiej i znaleźć oparcie u szlachty i niższych urzędników i kapłanów; planuje sięgnięcie do skarbów Labiryntu, by spożytkować je dla dobra kraju.
Popada w otwarty konflikt z kapłanami (czyni Herhorowi uwagi odnośnie skarabeusza zdobiącego jego głowę, Pentuer odmawia mu swego współudziału w walce z kapłanami, kapłani odmawiają mu pożyczki, wykorzystują sobowtóra jako narzędzia skompromitowania Ramzesa).
Decydująca rozgrywka ma nastąpić dnia 23 Paofi (wydobycie skarbów z Labiryntu i zbrojne wystąpienie wiernego wojska, ludu i niższych kapłanów; Ramzes liczy też na przyjaźń Penteura i Tutmozisa).
Wystąpienie kończy się klęską:
- zaćmienie słońca,
- śmierć Ramzesa XIII.
Młody faraon przegrał, ponieważ: nie docenił roli nauki, a wierzył tylko w siłę oręża (lekceważy doniesienie uczonego Menesa), jest bezmyślny, porywczy, niecierpliwy, zmysłowy, lekkomyślny i gwałtowny; kierował się emocjami zamiast rozwagą i trzeźwym przewidywaniem taktyki.
W historii zapisał się jako nieodpowiedzialny młodzieniec i “łowca kobiet”. Pozostanie niedoceniony, ale jego idea przetrwa – reformy, o które walczył, zostaną przeprowadzone przez Herhora.