Najbardziej wpływowa i opiniotwórcza grupa poetów międzywojennych skupionych najpierw wokół czasopisma „Skamander” (1920-1928), a następnie wokół „Wiadomości Literackich” (1924-1929).
Grupę tworzyło pięciu poetów:
- Jan Lechoń (1899-1956),
- Julian Tuwim (1894-1953),
- Antoni Słonimski (1896-1975),
- Kazimierz Wierzyński (1891-1969),
- Jarosław Iwaszkiewicz (1894-1980).
Luźno ze Skamandrytami związani byli również:
- Kazimiera Iłłakowiczówna (1892-1983),
- Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945),
- Józef Wittlin (1896-1976),
- Jerzy Liebert (1904-1931).
Czołowym krytykiem grupy był Karol Wiktor Zawodziński (1890 – 1949).
Skamandryci (1920) to najważniejsza grupa poetycka Polski międzywojennej, nie ogłosili własnego programu poetyckiego, ale ich twórczości dają się zauważyć kategorie wspólne, wyrażali się bezpośrednio we własnej twórczości:
- nazwa Skamander oznacza potok płynący nieopodal Troi (wspomniany został w dramacie „Akropolis” St. Wyspiańskiego),
- nowy bohater i nowy odbiorca, zwykły szczęśliwy człowiek, prosty zjadacz chleba,
- dystansowanie się od wizji Polski jako dziejów cierpień narodu i od wzniosłej misji przypisywanej Polakom,
- odrzucenie „wielkiego patriotyzmu”, trend nazywany apatriotyzmem, zwyczajność, bez wzniosłego patosu,
- brak akceptacji dla modelu literatury jako pełnej patosu i powagi posłannictwa narodowego,
- patriotyzm powiązany z codzienną radością, satysfakcją szarego zwykłego życia, zachwyt nad wolnością,
- dostrzeganie piękna w zwykłych przejawach życia, fascynacja istnieniem w każdej sytuacji,
- dynamika opisów, intensyfikowanie wrażeń zmysłowych,
- kreowanie nastroju radości i optymizmu,
- biologizm, czyli sięganie do natury, przyrody, odkrywanie ścisłych związków między natur a a człowiekiem,
- witalizm, rozumiany jako żywiołowość, ruch, radość, afirmacja życia, będące najbardziej charakterystyczne dla poetyki skamandryckiej.