Dla religijności średniowiecznej było przeświadczenie, że życie człowieka na ziemi jest tylko etapem w drodze ku wieczności. Od tego, jakich wyborów moralnych człowiek dokonywał , zależało jego zbawienie lub potępienie.
U schyłku epoki lęk przed wieczną karą stał się przeżyciem zbiorowym, a wyrażał się w masowych praktykach pokutnych, które miły stanowić zadośćuczynienie za grzechy.
Wyobraźnia i wrażliwość ludzi średniowiecza potrzebowały ilustracji przyszłego życia, zarówno w piekle (potępienie), czyśćcu (nadzieja) czy niebie (chwała).