„Szewcy” to utwór postrzegany jako rodzaj gry literackiej.
Twórca bawi się w tym przypadku formą dramatu, językiem, kreacją bohaterów.
Rezygnuje z konwencji realistycznej.
Kreuje swych bohaterów w sposób jednowymiarowy, charakteryzując ich poprzez imiona, nazwiska i komicznogroteskowe opisy ich wyglądu i zachowań.
Nie ma też indywidualizzacji języka, dzięki której ułatwione byłoby przypisanie danej osoby do konkretnego środowiska.
Jest za to mieszanie różnych stylów i języków, wulgazyzmy przeplatane są słownictywem charakterystycznym dla języka inteligentów czy filozofów. Prozaizmy mieszają się z dialektyzmami czy aluzjami literackimi, neologizmy przeciwstawiane są utartym zwrotom publicystycznym.
Gra stała się formą dramatu realistycznego, a wszystko w celu wstrząśnięcia odbiorcą, wyrwania go z letargu duchowego, intelektualnej niemocy i lenistwa, obudzenia i zweryfikowania przyzwyczajeń estetycznych.