1 lutego 1951 roku Czesław Miłosz oświadczył publicznie, że wybiera los emigranta z powodów politycznych. Od tego czasu, aż po rok 1980 – uhonorowania go Literacką Nagrodą Nobla – w kraju nie drukowana jego utworów.
W powojennej twórczości Miłosza wyróżnić można dwa nurty:
I – historiozoficzny, gdzie prezentuje się jako nauczyciel narodu, moralista, filozof historii i kultury (np. “Który skrzywdziłeś”),
II – metafizyczny w rozmyślaniach nad tajemnicami bytu, problemami życia i śmierci (np. “Traktat moralny”).
Obierając klasycyzm pragnie:
- ocalić tradycję zdewastowaną przez romantyzm, który zakłócił tak konieczny człowiekowi ład i harmonię i nadmiernie apoteozował cierpienie,
- wykorzystać najdoskonalsze formy artystyczne: odę, traktat, list, satyrę, epigramat, sielankę i hymn,
- zintelektualizować wypowiedź liryczną, dążąc do precyzji języka i opisu.
“Piosenka o porcelanie”
- Piękna, krucha porcelana przedstawia świat wartości etycznych, norm, minionych lat beztroski.
- Wszystko to jest tak kruche, jak delikatna porcelana.
- Ulega zniszczeniu w czas tragicznych wojen.
- Podmiot liryczny z lekkim dystansem i ironią wypowiada refleksje na temat kruchych wartości ludzkich, przestrzega przed ich zniszczeniem.