Piosenka ze śpiewników nie tylko polskich, jej korzenie sięgają do Anglii i na angielską melodie jest śpiewana. Polskie słowa stworzył Tadeusz Śliwiak (1928-1994), polski aktor i poeta, w latach 1953–1960 aktor Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, w latach 1960–1963 kierownik literacki Teatru Rozmaitości w Krakowie; autor literatury dziecięcej, dziennikarz, tłumacz. Tekst opowiada historię uśmiechniętego, pogodnego i kochającego morze żeglarz, który nie leka się burz i wzburzonych fal, prowadzących go do brzegu. Tekst i nuty z podręcznika klasy V, WSiP, autorstwa U. Smoczyńska, K. Jakóbczak-Drążek, A. Sołtysik.
Płynie łódź moja wzburzonym morzem,
brzegu nie widać, wiatr w żagiel wieje,
inny by pewnie już stracił głowę,
ja się tylko śmieję.
Hej, bo wesoły uśmiech
w czas burzy jest pogodą,
uśmiech ku brzegom wiedzie
rozgniewaną wodą.
Żagiel mój burzę niejedną przetrwał,
nieraz nad głową wiatr kłębił chmury,
bardziej o fajkę dbam, by nie zgasła,
niż o własną skórę.
Hej, bo wesoły uśmiech
w czas burzy jest pogodą,
uśmiech ku brzegom wiedzie
rozgniewaną wodą.