„Wielkanoc” Jana Lechonia

• Wiersz jest przykładem liryki opisowej.
• Składa się z czterech strof, każda liczy cztery wersy.
• Poszczególne strofy są rytmiczne, regularne z parzystymi rymami.
• Tematem jest spotkanie Boga i człowieka podczas Wielkanocy.
• Warto pamiętać, że Wielkanoc to najważniejsze święto w liturgii kościoła katolickiego.
• Obraz spotkania to wynik wyobraźni poety.
• W wierszu mamy kilka poetyckich obrazów (krajobraz polskiej wsi podczas wiosennego dnia, obraz Chrystusa zmartwychwstałego, piękne łowiczanki, spotkanie człowieka z Bogiem).
• Wiersz jest próbą poszukania wartości tego ważnego święta kościelnego.
• Stanowi zaprzeczenie komercjalizacji świąt.
• Ilustruje wielkość Chrystusa, jego wielką miłość i dobroć dola człowieka.
• Istotny jest końcowy dialog, z którego wynika, że Chrystus wciąż jest blisko, gotowy nieść pomoc, pocieszać  poprzez swoją ofiarę śmierci na krzyżu.
• W wierszu poeta wykorzystał głównie epitety, dzięki którym zbudował opisy poetyckie, np. „droga wierzba”, „zielona łąka”, „”wąska struga”, wierzba sadzona”, wielkanocna chorągiewka”, „piękna zapaska” itd.

Dro­ga, wierz­ba sa­dzo­na wśród zie­lo­nej łąki,
Na któ­rej pierw­sze ja­skry żół­cie­ją i mle­cze.
Po­śród wierzb po ka­mie­niach wą­ska stru­ga cie­cze,
A pod nie­bem wy­so­ko śpie­wa­ją skow­ron­ki.

Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,
Dro­ga, kto­rą co świę­to szli lu­dzie ze śpiew­ką,
Idzie so­bie Pan Je­zus, wpół­na­gi i bosy
Z wiel­ka­noc­ną w przebitej dło­ni cho­ra­giew­ką.

Na­prze­ciw idzie chłop­ka. Ma kosy zło­ci­ste,
Łowic­ka jej spód­nicz­ka i pięk­na za­pa­ska.
Po­zna­ła Zba­wi­cie­la z świę­te­go ob­raz­ka,
Upa­dła na ko­la­na i krzyk­nę­ła: „Chry­ste!”.

Bije gło­wą o zie­mię z ser­decz­ną roz­pa­czą,
A Chry­stus się po­chy­lił nad klę­czą­cym cia­łem
I rzek­nie: „Po­wiedz lu­dziom, niech wię­cej nie pła­czą,
Dwa dni le­ża­łem w gro­bie. I dziś zmar­twych­wsta­łem.”