- Stanowi przykład wiersza poawangardowego.
- Cechuje go brak ozdobników, nazywany ascetyzmem artystycznym.
- Poeta osiągnął skrótowość wypowiedzi (eliptyczność).
- Zlikwidował czasowniki na rzecz rzeczowników, zjawisko prozaizacji języka.
- Utwór utrzymany jest w konwencji potocznej rozmowy, prowadzonej cichym głosem.
- Tekst poetycki charakteryzuje się wieloznacznością.
Klatka była tak długo zamknięta
aż wylągł się w niej ptak
ptak tak długo milczał
aż klatka otwarła się
rdzewiejąc w ciszy
cisza tak długo trwała
aż za czarnymi prętami
rozległ się śmiech
Cechy wiersza poawangardowego:
- Współczesna odmiana wiersza askladniowego, emocyjnego.
- Rozpropagowana w twórczości Tadeusza Różewicza , „Niepokój” (tom utworów z 1947 roku).
- Struktura wierszy poawangardowych oparta jest o tonizm.
- Jednostką prozodyjno-znaczeniową jest skupienie, tj. zespół. dwóch lub więcej wyrazów przynależnych do siebie formalnie i znaczeniowo, stanowiących twór syntaktyczny, który nie jest zdaniem, może być jednak użyty do wyrażenia pierwszorzędnej lub wtórnej części zdania z wyjątkiem orzeczenia słownego.
- Stosowana jest tu jednak szeroko swoboda rozrywania skupień między dwa wersy.
- Klauzule są albo składniowe, albo ekspresywne, albo emocyjne.
- Długość wersu wykazuje dużo mniejsze wahania niż w wierszu awangardowym.