- Tekst powstał w latach 397-400.
- Utwór skierowany był także do osób, które nie były chrześcijanami.
- Było to wkrótce po przyjęciu przez Augustyna godności biskupiej.
- Utwór stanowi połączenie autobiografii z refleksjami.
- Mają one charakter filozoficzny oraz teologiczny.
- Augustyn chciał poprzez ten utwór wyrazić swą miłość do Boga.
- Pragnął również pokazać na przykładzie własnego życia, że nigdy nie jest za późno na nawrócenie.
- Augustyn prezentował korzyści płynące z nawrócenia.
- Autor przedstawia historię swojego nawrócenia.
- Droga do Boga prowadzi przez jego poznanie, ale żeby go poznać, trzeba najpierw w niego uwierzyć.
- Prezentuje modelową drogę istnienia, od nieszczęśliwego życia pełnego grzechu aż po życie w szczęściu i radości, które daje wiara w Boga.
- „Wyznania” przedstawiają poglądy Augustyna w osobistej formie, zarówno pamiętnikarskiej, jak i modlitewnej.
- Autor pisał w pierwszej osobie, aby podkreślić subiektywizm przedstawianych rozważań.
- Tytuł wskazuje na wyznanie wiary i intymny charakter tekstu.
- Występują w nim:
- pytania retoryczne,
- apostrofy do Boga,
- fragmenty dialogowe.
- Część I – księgi I-IX autobiograficzna opowiada o życiu Augustyna przed nawróceniem oraz o wpływie wiary na jego decyzje.
- Część II – księgi X-XIII zawierają rozważania o charakterze teologicznym i filozoficznym, w których Augustyn porusza tematykę słowa Bożego, jego wpływu na postępowanie człowieka. Przedstawia też koncepcje ludzkiej natury, Boga i świata.
- U Augustyna wiara i rozum się dopełniają, a nie wykluczają: wiara pozwala zrozumieć istnienie Boga, rozum pozwala zrozumieć wiarę.