„Typ spod Sopotu” Małgorzata Strzałkowska

  • Wiersz jest doskonałym przykładem żartobliwej poezji językowej.
  • Podmiotem lirycznym jest narrator-obserwator, który z humorem opisuje perypetie tytułowego „typa”.
  • Wiersz ma lekki, zabawny, rytmiczny nastrój.
  • bawi się językiem jak instrumentem – rytm przypomina dziecięcą wyliczankę lub piosenkę kabaretową.
  • Może być przykładem „łamańca”, warto go czytać głośno i ekspresyjnie – wtedy najlepiej słychać jego muzyczność i dowcip.
  • Jest to przykład poezji nonsensu, której głównym celem jest rozbawić czytelnika poprzez rytm, powtórzenia i żart językowy.
  • Środek stylistyczny Przykład Funkcja
    Aliteracja (powtarzanie podobnych głosek) kapota, kłopot, klapie, łopot, łypie Nadaje rytm, melodyjność, tworzy efekt dźwiękowy.
    Onomatopeja (wyrazy dźwiękonaśladowcze) klap! klap! Naśladuje odgłos poruszającej się tkaniny, ożywia opis.
    Rymy kapota – kłopot, łopot – miota Ułatwiają zapamiętanie, podkreślają rytm.
    Personifikacja kapota klapie, kapota miota typem Nadaje przedmiotowi cechy żywej istoty – zwiększa komizm.
    Paronomazja (gra podobnych słów) typ spod Sopotu – kapota – kłopot – łopot Wzmacnia humor, pokazuje bogactwo brzmień.
    Puentowanie „I po co pisać takie głupoty…” Ironia i autożart – świadome zakończenie językowej zabawy.