Antyk – najdłuższy w dziejach okres historyczny, trwał od I tysiąclecia p.n.e. do V wieku n.e. (do upadku cesarstwa rzymskiego).
Początki filozofii greckiej sięgają VII wieku p.n.e.., jej rozkwit nastąpił w V i IV wieku p.n.e. Rozwój późniejszej filozofii europejskiej określiły dwa główne systemy filozoficzne: materialistyczny system Demokryta (świat jako materia zbudowany jest z atomów) oraz idealistyczny system Platona (za istotę bytu uznawał idee).
Najważniejsi starożytni filozofowie to: Heraklit z Efezu, Sokrates, Platon, Arystoteles.
Najbardziej znane kierunki filozoficzne tego okresu to:
- cynizm (człowiek potrzebuje minimum do życia, obojętność i odrzucenie wszelkich potrzeb daje wolność i niezależność),
- stoicyzm (gloryfikacja ducha, trzeźwości umysłu, panowania nad emocjami, człowiek nie ma wpływu na prawa natury, ale powinien je szanować i żyć zgodnie z jej prawami),
- epikureizm (życie to jedyne dobro, a warunkiem osiągnięcia szczęścia jest brak cierpienia, dlatego trzeba go unikać),
- sceptycyzm (wg tej teorii żadne twierdzenia nie są pewne, dlatego nie należy szafować sądami, opiniami, nie ma w zasadzie możliwości poznania prawdy).