- Jest to nazwa nurtu w poezji polskiej po roku 1956 XX wieku.
- Cechą charakterystyczną był zwrot uwagi na sam język.
- Chodziło o uwydatnienie sensu przez podobieństwo brzmień i grę znaczeń.
- Wykorzystywano język potoczny, mówiony, prozaizmy.
- Tworzono metafory poprzez skojarzenia i gry językowe (np. kalambury i neologizmy).
- Łączyły się z tym różne eksperymenty i zabawy językowe.
- Poeci wskazywali pewne ograniczenia językowe, rutynę w tym zakresie, powtarzalne szablony i konwencjonalność.
- Przedstawicielem tego nurtu był Miron Białoszewski.