Kazimiera Alberti
(1898, Bolechów, Ukraina – 28 maja 1962, Bari)
Pierwsze nazwisko: Cocola
Pseudonim: Albi
Poetka, powieściopisarka, publicystka, tłumaczka, działaczka kulturalna.
Absolwentka gimnazjum we Lwowie, polonistyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza, słuchaczka konserwatorium.
Debiutowała publicystyczny w 1924 artykułem pt. „Sylwetka Niemki” w czasopiśmie „Świat Kobiecy (nr 15).
Debiut poetycki , wiersz „Listopad” w „Rzeczpospolitej” (nr 320).
Ściśle związana ze środowiskiem literackim skupionym wokół Jana Kasprowicza i jego żony Marii.
W kręgu jej zainteresowań była kultura południowych Słowian, rozwijała te zainteresowania po wyjściu za mąż za Stanisława Albertiego, tłumacza z języka czeskiego, inicjatora wydawanej przez F. Hoesicka serii Biblioteka Słowiańska.
W wierszach i artykułach podejmowała kwestie kobiece i problematykę słowiańską.
Przez jakiś czas mieszkała w Dąbrowie (pod Tarnowem), Białej na Podbeskidziu, gdzie angażowała się w życie kulturalne i oświatowe regionu, organizowała wieczory literackie z udziałem twórców, prowadziła salon literacki.
Współpracowała z wydawnictwami:
- „Zjednoczeniu” (1931-1934),
- „Zjednoczenie Śląskie” (1934),
- „Kobieta Współczesna” (1932-1933),
- „Nowy Dzień” (1934).
W 1939, w kampanii wrześniowej straciła męża, w czasie okupacji mieszkała w Krakowie, uczestniczyła w ruchu konspiracyjnym.
W 1945 wyjechała z Polski i osiadła we Włoszech, wyszła ponownie za mąż za Alfo Cocolę , Włocha, adwokata, tłumacza.
Spoza granic utrzymywała kontakt z poznańską grupą literacką „Złota Mozaika”.
Twórczość (wybrana):
- „Bunt lawin” (poezja),
- „Mój film” (poezja),
- „Tatry, narty, miłość” (proza, powieść),
- „Pochwała życia i śmierci” (poezja),
- „Ghetto potępione” (proza, powieść),
- „Ci, którzy przyjdą” (proza, powieść).