Jedna z bardziej znanych i najstarszych kolęd polskich. Powstała w okresie średniowiecza. Słowa pochodzą z XVI wieku i są przekładem fragmentu łacińskiego utworu na Boże Narodzenie Dies est laetitiae (Angelus pastoribus). W rękopisie kórnickim z lat 1551-1555 znajduje się 7 zwrotek, znanych i śpiewanych do dziś, niestety autor słów nie jest znany. W rękopisie nie było również zapisu melodycznego.
W Pieśniach zwyczajnych z 1626 roku, gdzie tekst był po raz pierwszy drukowany, oraz w Pieśniach katolickich Stanisława Jagodyńskiego z ok. 1640 roku forsowano różne odmiany przekładu z języka łacińskiego.
Anioł pasterzom mówił:
Chrystus się wam narodził
w Betlejem, nie bardzo podłym mieście.
Narodził się w ubóstwie
Pan wszego stworzenia.
Chcąc się dowiedzieć tego
poselstwa wesołego,
bieżeli do Betlejem skwapliwie,
znaleźli dziecię w żłobie,
Maryję z Józefem.
3. Taki Pan chwały wielkiej,
Uniżył się wysoki,
Pałacu kosztownego żadnego
Nie miał zbudowanego
Pan wszego stworzenia.
O dziwne narodzenie,
nigdy niewysławione!
Poczęła Panna Syna w czystości,
porodziła w całości
Panieństwa swojego.
Już się ono spełniło,
co pod figurą było:
Arona różdżka ona zielona
stała się nam kwitnąca
i owoc rodząca.
Słuchajcież Boga Ojca,
jako wam Go zaleca:
Ten ci jest Syn najmilszy, jedyny
Tego wy słuchajcie.
Bogu bądź cześć i chwała,
która byś nie ustała,
jako Ojcu, tak i Jego Synowi
i Świętemu Duchowi,
Trójcy jedynemu.