„Anka” to cykl współczesnych trenów (17 wierszy żałobnych) poświęcony córce poety Joannie Kozickiej, która zginęła tragicznie (zatruła się gazem). Do zdarzenia doszło 1 września 1954 roku, w Kazimierzu na Wisłą, w trakcie pracy nad filmem o Wiśle, mającym być ilustracją tekstów poetyckich Broniewskiego. Anka miała zaledwie 25 lat.
Ogromny ból ojca po stracie dziecka, rozpacz, miłość, tkliwość i przywiązanie – wszystkie te uczucia można odnaleźć w tym cyklu. Wiersze są napisane w konwencji liryki bezpośredniego wyznania, poeta nie może i nie chce pogodzić się z tą stratą, powraca więc do minionych chwil, spędzanych z córką w Juracie czy podróży Wisłą. Składa obietnicę, że jego praca to hołd dla niej, zawsze najważniejszej dla niego, choć nie ma jej już wśród żywych.
Pisze wiele, oczekują ulgi, zatracenie się w pracy przynosi mu bowiem uśmierzenie bólu i chwile spokoju. Tworzy legendę Anki, która po jej śmierci staje się jedynym celem życia Broniewskiego. Uciekając od bólu poeta wpadł w nałóg alkoholowy, topiąc żal w kieliszku.