W 1780 roku, w celu uspokojenia wzburzonych „Monachomachia” czytelników Krasicki napisał „Antymonachomachię”, poemat, w którym jakoby zaprzeczył wymowie utworu napisanego wcześniej. W istocie kolejne dzieło przedstawiające środowisko zakonne nie tylko nie unieważniło dawnej krytyki, ale dodatkowo ją wzmocniło i bezlitośnie obnażyło słabości ówczesnego Kościoła
W tym poemacie także posłużył się ironią i parodią, które pozwalały na wieloznaczność i grę z czytelnikiem, dzięki czemu lekturę można interpretować wielorako.
Antymonachomachia” została napisana z zachowaniem zasad kompozycyjnych „Wojny mnichów”, tak jak ona zawiera 6 pieśni podzielonych na oktawy.