- Romantycy chcieli być wolni w obszarze swobody artystycznej.
- Sprzeciwiali się klasycystycznemu pojmowaniu sztuki, tj. naśladownictwu i odwzorowywaniu natury (mimesis).
- Tego typu literaturę zaczęli traktować z pogardą.
- Odmieniając swój sposób myślenia sięgnęli do motywów ludowych.
- Przekazywali wiedzę o swiecie prawdziwość jego odnajdując w starych legendach i podaniach.
- Wzrosło ogromnie ich zainteresowanie mitologią germańską, celtycką czy słowiańską.
- Świat duchów, czarów i zabobonów stał się inspiracją dla wielu twórców.
- Istotne było takie obrazowanie, by pokazać, że świat realny nie jest w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania człowieka.
- Czucie i wiarę przeciwstawiano rozumowi, a poznać ten typ patrzenia mogli jedynie ludzie o dużej wyobraźni.
- Ludowość romantyków to nie tylko fascynacja gminem, ale także sposób rozumienia świata, bez naśladownictwa natury, za to z probą jej zrozumienia poprzez różne sygnały i symbole.
- Natura to zmieniający się nieustannie partner człowieka.
- Ballada to charakterystyczny gatunek dla epoki romantyzmu.
- Za ojczyznę ballady uważa się Anglię, Szkocję i Prowansję (kraina historyczna we Francji, nad Morzem Śródziemnym).
- Fabuła tych utworów oparta jest na dramatycznym wydarzeniu (historycznym lub legendarnym), niezwykłym, tajemniczym, fantastycznym.
- Gatunek synkretyczny, wiąże elementy epiki (narrator, opis opowiadanie), liryki (wersy, rymy, monologi, eksponowanie przeżyć, emocji bohaterów) i dramatu (dialog).
- Ważne dla ballady jest budowanie nastroju grozy i tajemniczości oraz odwoływanie sie do surowych zasad moralnych (nieunikniona kara za popełnione winy).
- Z pieśnią ludową ballada powiązana jest układem stroficznym, słownictwem, refrenem i kolorytem lokalnym (umiejscowienie akcji w znanych czytelnikowi miejscach).
„Ballady i romanse” Adama Mickiewicza spełniają założenia gatunkowe ballady, ponieważ występuje w nich:
- nastrój grozy, tworzony przez opisy przyrody i zjawiska atmosferyczne,
- występowanie świata realnego i fantastycznego,
- historyzm (bardzo często epoka średniowiecza),
- fabuła stylizowana opowieścią ludową,
- bohaterowie będący prostymi ludźmi,
- uniwersalna sceneria (las, jezioro),
- regionalizm językowy,
- światopogląd ludowy, ludowe normy moralne,
- romantyczna wizja świata, czyli namiętności i przewaga uczucia nad rozumem.