- Żyła na przełomie III i IV wieku w Nikomedii , współcześnie to Izmid w Turcji.
- Pochodziła z bogatej i wpływowej rodziny.
- Dioskur, jej ojciec to zażarty wróg chrześcijan,
- Barbara związała się z chrześcijanami, choć ojciec stara się ją od tego odwieść.
- Zamknął ją w specjalnie zbudowanej wieży, a kiedy to nie pomogło oddał ja sędziemu, ktory zarządził tortury Barbary, przypalanie ogniem, obcięcie piersi.
- Nie zmieniło to postawy Barbary, więc sędzia skazał ją na ścięcie mieczem
- Katem był jej własny ojciec.
- Kiedy zabił córkę padł rażony piorunem i zginął.
- Było to w 305 roku.
- Kult Barbary jest szczególnie silny w Polsce.
- Czczona jest jako patronka:
- górników,
- flisaków,
- marynarzy,
- chłopów,
- architektów,
- dekarzy,
- murarzy,
- ludwisarzy,
- kowali,
- kamieniarzy,
- rzeźników,
- dziewcząt,
- więźniów,
- umierających,
- ludzi narażonych na wyburzy, tj. artylerzystów, pracowników składów broni, kanonierów, saperów,
- strażaków.
- Opiekuje się wieżami i twierdzami.
- Proszona jest o pomoc w przypadku zagrożenia przez ogień oraz o oddalenie burzy i zarazy.
- W średniowieczu o Barbarze mówiono „Orędowniczka czuwająca nad światem”.
- Wiara w jej moc przetrwała w przysłowiach:
- Barbara święta o górnikach pamięta.
- Barbara po wodzie – święta po lodzie.
- Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto.
- Kto w Barbórkę nie pije, tego w grubie zabije.
- Barbara mrozi – Mikołaj lód zwozi.
- Etymologię imienia Barbara wywodzi się od greckiego słowa barbaros = ktoś bez wykształcenia.
- Inni wywodzą to imię od łacińskiego barbara = cudzoziemka, osoba obca, pochodząca spoza Grecji.
- Dzień św. Barbary to 4 grudnia.
[na podstawie Słownika patronów chrześcijańskich, Janiny Kryńskiej]