- Jako twórca dramatu dygresyjnego wskazywany jest Ludovico Ariosto, poeta XVI wieku, autor dzieła „Orlando szalony”, w którym twórca załamał zasadę kompozycyjną epiki rycerskiej i w miejsce poważnego nastroju wprowadził żart, satyrę i ironię, „rozluźniając” gatunek.
- Jego mistrzem okazał się George Byron, który w „Don Juanie” udowodnił, że zmiany gatunkowe mogą iść bardzo daleko, twórca nieustannie wprowadzał do fabuły dygresje, ny w efekcie głównym bohaterem stał się narrator.
- Dygresja to swobodna myśl wprowadzona w strukturę dzieła, nieraz całkowicie niezależna od poruszanych wątków, nieraz luźno powiązana z nimi.
- Poemat dygresyjny jest więc utworem synkretycznym z wieloma dygresjami, drwiną, żartem, ironią, parodią i kpiną.
- Romantycy sięgnęli po ironię artystyczną w celu demaskacji rzeczywistości, w tym postaw życiowych, hierarchii wartosci czy konwenansów.
- Słowacki wykorzystał „Beniowskiego” do polemicznej rozprawy (autora) z otaczającą go rzeczywistością.
- Liczne dygresje dotyczą obrony swojej twórczosci, zawiści stronnictw emigracyjnych, fałszu romantycznych postaw.
- Poeta założył, że czytelnik będzie doskonale wiedział czego i kogo dotyczą te dygresje.
- Poprzez manipulacje autora – czytelnik podporządkowuje się przewodniej myśli autora.
- Poeta wykorzystał różnorodność stylistyczną.
- Odnaleźć więc można szlacheckie gawędy, patetyczne opisy walk i liryczne wyznania miłosne.
- Zaowocowało to indywidualizacją poszczególnych opisów.
- Beniowski napisany został jedenastozgłoskowcem.
- Poeta zastosował oktawę, czyli strofę ośmiowersową.
- Układ rymów przybrał pozycje: abababcc.