Błok Aleksander Aleksandrowicz

Aleksander Aleksandrowicz Błok

(28 listopada 1880, Petersburg, Rosja – 7 sierpnia 1921, Petersburg, Rosja)

Rosyjski poeta-symbolista epoki srebrnego wieku, dramaturg.

Klasyk literatury rosyjskiej i jeden z największych poetów rosyjskich XX wieku.

W swoich utworach (wierszach i poematach) dawał wyraz własnemu rozdarciu między rzeczywistością a obszarem idei, między codziennością i marzeniami.

Wielbiciel filozofii Nietzschego szukał w człowieku i świecie  twórczej, witalnej energii.

Pisał o rosyjskiej przeszłości.

Entuzjasta rewolucji październikowej (1917).

Wybrana twórczość:

  • 1901-1902 – „Wiersze o Przepięknej Pani” (zbiór wierszy),
  • 1904-1905 – „Pęcherze ziemi” (zbiór wierszy),
  • 1904-1908 – „Miasto” (zbiór wierszy),
  • 1906 – „Buda jarmarczna (dramat liryczny),
  • 1907 – „Śnieżna maska” (zbiór wierszy),
  • 1908 – „Pieśń przeznaczenia lub Pieśń losu” (dramat liryczny),
  • 1909 – „Wiersze włoskie” (zbiór wierszy),
  • 1910 – „Odwet” (poemat),
  • 1911 – Nocne godziny (zbiór wierszy),
  • 1913 – „Róża i krzyż” (dramat liryczny),
  • 1914 – „Carmen (zbiór wierszy),
  • 1915 – „Ogród słowiczy” (poemat),
  • 1918 – „Dwunastu” (poemat),
  • 1918 – „Scytowie” (poemat),
  • 1920 – „Ostatnie dni caratu” (publicystyka).