Breitner Emil

Emil Breitner

Pseudonimy: b.; B; B.B.; e.b.; E.B.; E.Br.; eb.; -eb-; ebr; Em.B.; embr; Mundek.

(19 lipca 1886, Kraków- 22 czerwca 1943, Gołąbki)

Krytyk literacki i teatralny.

Absolwent UJ (prawo, zdobył także doktorat).

Jako krytyk zadebiutował  w 1906, recenzjami w czasopiśmie „Tygodnik” (nr 39), z którym współpracował do 1911 roku.

Recenzje swe umieszczał także w „Krytyce”, „Przeglądzie prasy”).

W okresie I wojny był oficerem WP, od 1918 był przydzielony do Naczelnego Dowództwa, gdzie  był wiceszefem Biura Prasowego, a od 1923 był członkiem Związku Strzeleckiego w Krakowie.

Prowadził praktykę adwokacką (od 1921), podejmując się obrony w procesach politycznych członków KPP, Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce, PPS, pracował jednoczesnie jako krytyk teatralny, ogłaszając recenzje w następujących pismach:

  • „Maski” (1918),
  • „Goniec Krakowski” (1918-19),
  • „Świat” (1919-27),
  • „Skamander” (1920-22),
  • „Naród” (1920-21),
  • „Głos Polski” (1922-23),
  • „Wiadomości Literackie” (1924-1939),
  • „Felieton literacki” (1926),
  • „Głos Prawdy” (1927-29).

Aresztowany przez gestapo 22 czerwca 1943 w Gołąbkach, został tego samego dnia rozstrzelany