Dramat romantyczny – powstał w okresie romantyzmu w opozycji do dramatu antycznego. Twórcy tego typu dramatu mieszali elementy komizm z tragizmem, elementy epickie z lirycznymi, wątki realistyczne przeplatali z fantastycznymi. Najważniejszą zasadą kompozycyjna dramatu romantycznego była „otwartość” utworu, gdyż skłaniała odbiorcę do własnej interpretacji dzieła sztuki.
Najbardziej istotne cechy gatunkowe to:
- zerwanie z jednością czasu oraz miejsca,
- brak związku przyczynowo-skutkowego, powiązanie wielu wątków niezwiązanych ze sobą w jeden ciąg fabularny,
- obecność bohatera romantycznego,
- istnienie świata realnego i fantastycznego i wzajemne przenikanie się,
- nastrojowość, częste zmiany nastroju zależne od scen,
- pojawianie się obok patosu i powagi, żartu, groteski, przerażenia czy smutku,
- synkretyzm, tj. przemieszanie partie epickich i lirycznych,
- niesceniczność utworu,
- otwarta kompozycja.
Romantycy stworzyli również nowy typ bohatera, który wyróżniał się:
- indywidualizmem,
- postawą buntowniczą,
- działaniem pod wpływem emocji,
- podejmowaniem samotnej walki ze złem, które dotyka jednostkę i społeczeństwo.
Mistrzowie dramatu romantycznego:
- George Gordon Noel Byron (Anglia),
- Victor Hugo, Alfred de Musset (Francja),
- Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, Cyprian Kamil Norwid (Polska).
Polski dramat romantyczny podejmował tematykę niepodległości ojczyzny i krytykę charakteru narodowego Polaków.