Adolf Dygasiński
(7 marca 1839, Niegosławice – 3 czerwca 1902, Grodzisk Mazowiecki)
Powieściopisarz, nowelista, publicysta, pedagog, krajoznawca.
Absolwent szkoły w Kielcach (1860), a także warszawskiej Szkoły Głównej na kierunku przyrodniczym.
Uczestnik powstania styczniowego 1863 (udział w walkach w rejonie świętokrzyskim), aresztowany i osadzony w więzieniu.
Pracował jako guwerner (prywatny nauczyciel), księgarz i wydawca, współredaktor „Wędrowca”, „Głosu”, „Wisły” , będącej pismem etnograficznym.
Podróżował po Brazylii (1890), przesyłał artykuły obrazujące los polskich emigrantów, drukowane w „Kurierze Warszawskim”.
Uznawany za wybitnego przedstawicieli naturalizmu w literaturze polskiej, obserwator i znawca świata przyrody (zwierząt, natury) do języka wprowadził gwarę , a tematykę ludową uczynił niezwykle istotną. Zyskał tytuł „piewcy Ponidzia”.
Pozostawił po sobie 21 powieści i 131 nowel, obrazując nadnidziańską prowincję z godną podkreślenia rejestracją szczegółów, bowiem człowiek i przyroda to główne motywy jego twórczości.
Napisał m.in.:
- „Wilk, psy i ludzie”,
- „Ogólne zasady pedagogiki dotyczące wykształcenia umysłu, uczuć, moralności i religijności”,
- „Na pańskim dworze”,
- „Głód i miłość”,
- „Nowe tajemnice Warszawy”,
- „Na załamanie karku”,
- „Żywot Beldonka”,
- „As””,
- „Listy z Brazylii”,
- „Margiela i Margielka”,
- „Gody życia”.