„Dziady” – niezwykła historia ich powstania

„Dziady” to jeden z najważniejszych utworów nie tylko w twórczość Adama Mickiewicza, ale także w całej literaturze romantycznej.

Część II i IV ogłoszone  zostały w 1823 roku w Wilnie jako drugi tom „Poezji”. Do pomysłu napisania III części powrócił poeta w Dreźnie po upadku powstania listopadowego.

Niewielki urywki części I opublikowano dopiero po śmierci poety w 1860 roku.

Mickiewicz stworzył dramat, składający się z:

  • II i IV części, czyli tzw. „Dziadów wileńsko-kowieńskich”,
  • części III, nazywanej „Dziadami drezdeńskimi”, określanymi również jako „arcydramat” romantyczny.

Podsumowując – w „Dziadach” znajdziemy:

  • ludowe obyczaje,
  • tragizm,
  • mistycyzm,
  • mesjanizm,
  • synkretyzm,
  • zerwanie z zasadą trzech jedności,
  • fragmentaryczność,
  • luźna, otwarta kompozycję.