Rzeczowniki nie odmieniają się przez rodzaje, ale występują w jednym z trzech rodzajów (męskim, żeńskim i nijakim). Rodzaj rzeczownika rozpoznajemy łącząc z nim odpowiednie formy rodzajowe przymiotnika lub zaimka przymiotnego, np.
- smaczny (ten) obiad,
- wesoła (ta) kobieta,
- dobre (to) jako.
W niektórych przypadkach rodzaj rzeczownika rozpoznajemy po jego formie.
Rzeczowniki występują w dwóch liczbach:
- pojedynczej (oznaczającej jeden przedmiot),
- mnogiej (dwa lub więcej przedmiotów.
Niektóre z rzeczowników występują jedynie w liczbie:
- pojedynczej (np. nazwy własne: Bałtyk, Wisła, większość rzeczowników oznaczających materiały, np: żwir, miedź, rzeczowniki oznaczające pojęcia oderwane (abstrakcyjne), np: dobroć, wdzięczność, złość oraz rzeczowniki zbiorowe, np: szlachta, mieszczaństwo, sitowie),
- mnogiej (np. niektóre nazwy geograficzne: Czechy, Węgry, Karpaty, nazwy przedmiotów składających z dwu lub więcej części, np. nożyce, spodnie, usta, drzwi, schody i stosunkowo nieliczne inne rzeczowniki, np: imieniny, skrzypce, urodziny).
Rzeczowniki w naszym języku występują w 7 przypadkach, do 6 których stawiamy pytania.
Mianownik (kto? co?)
Dopełniacz (kogo? czego?) nie ma
Celownik (komu? czemu?) się przyglądam
Biernik (kogo? co?) widzę
Narzędnik (z kim? z czym?) idę
Miejscownik (o kim? o czym?) mówię
Wołacz (o!)
W przypadku wołacza zwracamy się bezpośrednio do kogoś lub czegoś (wołamy go!), np. mamo!, ojczyzno!
W odniesieniu do wołacza językoznawcy wyodrębniają kategorię apelu, przywołania.
Kategoria przypadka służy składni.